Rahimof

جستجوی این وبلاگ

در همین حوالی

در اسفند ۱۶, ۱۳۹۹

دریافت پیوند
Facebook
Twitter
Pinterest
ایمیل
سایر برنامه‌ها

عکس،عکاسی،خیابانی

دریافت پیوند
Facebook
Twitter
Pinterest
ایمیل
سایر برنامه‌ها

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های پرطرفدار

آش شله قلمکاری به نام رفراندم !!!

این روزها حقایقی از میان گفته های کاندیدهای ریاست جمهوری آشکار می شود که تا کنون از زبان دولتمردان شنیده نشده بود. هر یک ماجرایی را افشا می کنند که سعی دارند با تکیه بر آن صداقت خود را نشان داده و خود را از آن اتفاق مبری بدانند. در حالیکه در زمان وقوع حادثه از طرف آنها سکوت اختیار شده و به نفع عاملین حادثه زبان در کام فرو داده بودند. "رئیسی، رضایی، جلیلی، مهرعلیزاده، همتی، زاکانی، قاضی زاده هاشمی". همان طور که در آمریکا شاهد مبارزه انتخاباتی کاندیدهایی بودیم که به نظر می آمد شخصیت هایی عاری از توان مدیریت یک کشورند، در این جا هم این هفت نفر و تلاش شان برای اقناع مردم برای ریختن رای به نفع آنها شبیه طنز شده است. زیرا هر کدام از این هفت نفر هیچ کارنامه ی درخشانی در سایر پست های پیش از این نداشته اند و آنقدر در این سال ها عرصه اقتصادی و معیشیت را برای مردم تنگ کرده اند که اطمینان از مردم سلب شده است. تا امروز فکر می کردم شنیدن حرف های این آقایان بیهوده است. اما به این نکته دقیق نشده بودم که نکاتی که در حواشی سخنانشان یادآور ناتوانی دولت و حکومت و دیگر شاخه های وابسته به آن هاست

من قالبم تهی ست !

خیلی وقت است از هذیان هایم چیزی روی کاغذ نیاورده ام. فکر می کنم ترس های پیرامونم از حد هذیان فراتر رفته اند. ترس هایم چنان عظیم و مهیب شده اند که فراتر از دید من شده و قوه ی تخیلم از کلنجار رفتن با آن ها باز مانده است. سعی می کنم بنویسم. از روزهایی بنویسم که دنیا با ویروسی درگیر شده است که همه را دچار ترس و وحشت کرده است. دیشب خیلی ترسیدم. ارغوان هم ترسید. یک فایل صوتی گوش دادیم که در آن یکی از دکترهای بیمارستانی در مشهد عاجزانه از مردم می خواست که پروتکل های بهداشتی را رعایت کنند. چون تعداد بیماران و فوت شدگان ناشی از ویروس کرونا بسیار افزایش پیدا کرده بود و ارائه ی خدمات درمانی به بیماران از توان بیمارستان ها و کادر درمان خارج شده بود . خانم دکتر کمبودها را یکی یکی می شمرد و ما بیشتر می ترسیدیم. از نبود دارو ، اکسیژن، برانکارد ، آمبولانس و غیره گفت و گفت، تا رسید به مرده شور و کفن و کافور و قبر خالی در قبرستان . و باز ما بیشتر ترسیدیم و من زیر لب طوری که ارغوان نشنود گفتم : « خدایا نکند بعد مرگ جنازه مان خوراک سگ و گربه شود !!! » دلهره و اضطراب به سراغم آمده بود و قا

یک مورد صد در صد عجیب

امروز صبح مورد عجیبی دیدم. در تاریک روشنای اولین روز هفته که باران پراکنده ای می بارید، مردی میانسال از مقابلم عبور کرد که دمپایی به پا داشت. دمپایی ِابری لاانگشتی. لخ لخ کنان از مقابلم گذشت و در ایستگاه اتوبوس منتظر ایستاد. در همان زمان گمانه های متفاوتی در ذهنم شکل گرفت. چون وضعیت لباس رسمی و کیفی که بر دوش داشت با دمپایی اش همخوانی نداشت. فکر کردم شاید کفش اش را شب پشت درب آپارتمان گذاشته و رندی آن را با خودش برده است و او پا برهنه مانده است. و شاید برای رسیدن به سرویس اداره آنقدر عجله کرده که فراموش کرده کفش بپوشد. که این کمی بعید بود. مورد بعدی چه بود؟ خدایا! چرا فراموش کردم؟! من در این فکر ها بودم که اتوبوس بنزی با صدای مهیبی که از اگزور پاره اش خارج می شد با فاصله از ایستگاه ایستاد و مرد دمپایی پوش و چند تایی دیگر از رکاب اتوبوس، خودشان را بالا کشیدند. اتوبوس راهی شد و من هنوز به فکر مرد دمپایی پوش بودم. آیا می دانست که با دمپایی از خانه بیرون آمده است؟ یا می دانست و از اینکه کفش اش را از دست داده عصبانی و غمگین بود؟ به پاهایم نگاه می کنم. نمی دانم اگر کفش به پایم نبود

‏با پشتیبانی Blogger